Toen Kiki geboren werd, waren JW en ik al 10 jaar getrouwd en 12 jaar samen. Ik dacht hem dus wel aardig goed te kennen. Maar dan word je allebei ouders en zie je je partner ook van een heel andere kant.
Zelfs in de tijd dat wij geen kinderen wilden, was ik er altijd van overtuigd dat JW een hele goede papa zou zijn. Hij gedroeg zich altijd heel natuurlijk in de buurt van kinderen en kinderen trokken ook altijd naar hem toe. Ik wist nooit wat ik met kinderen aan moest en en dat voelden die kleintjes vaak ook haarfijn aan.
Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik JW vertelde dat hij papa zou worden. Op een doodgewone maandagmiddag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Het eerste wat ik vervolgens gedaan heb, is naar de supermarkt lopen om een wenskaart te halen. Eigenlijk liep ik niet naar de supermarkt maar zweefde ik. Ik dacht dat toch iedereen wel aan me zou kunnen zien dat ik kersvers zwanger was 😉
Eenmaal weer thuis heb ik op de kaart een bericht geschreven namens de baby in mijn buik (die toen het predikaat baby natuurlijk nog niet echt mocht hebben maar a la). Iets in de trant van ‘Lieve papa, mama weet sinds vanmiddag dat ik er aan kom. Zul je goed voor haar en mij zorgen? Ik kan niet wachten om je over 9 maanden te ontmoeten.’
’s Avonds kwam JW nietsvermoedend van zijn werk. Ik stond bloednerveus in de keuken op hem te wachten met dat kaartje in mijn hand. Toen hij het las, viel letterlijk zijn mond open. Ik kan me ook alleen nog maar ‘echt waar?’ x 100 als reactie herinneren. En dan kijk je elkaar aan en dringt ineens het besef door: wij worden ouders.
Nu zijn we 3 jaar verder en ik vind JW de leukste papa die er is. Hij draagt Kiki op handen en zij heeft het steeds over ‘ grote vriend’ als het over JW gaat.
Maar wat is er ook in onze relatie veel veranderd. Ineens draait het leven niet alleen meer om elkaar maar ook om die kleine uk. En dat is best even wennen. Er zijn weken dat partner zijn even op een laag pitje staat maar gelukkig doen we ook nog vaak genoeg (nou ja, nooit vaak genoeg natuurlijk) dingen samen. Een avondje uit of een weekendje weg. Of we geven Kiki ’s avonds pannenkoeken, leggen haar op tijd in bed en koken dan uitgebreid voor ons samen om weer eens goed bij te kletsen. Feest voor iedereen dus.
Wat me wel verrast heeft is dat JW een strengere ouder is dan ik. Ik was altijd nogal perfectionistisch en ‘loslaten’ was nou niet echt mijn middle name. Terwijl JW altijd vrij nonchalant kon zijn en meer een ‘laat maar waaien-mentaliteit’ had. Als het om opvoeden gaat lijkt het wel alsof we nu precies tegengesteld zijn.
Ik heb opvoeden weleens vergeleken met een schilderij in een passe-partout in een lijst. Opvoeden is voor een deel natuurlijk het uitzetten van piketpaaltjes waarbinnen het kind zich mag bewegen. Bij JW is het passe-partout de grens waar de piketpaaltjes op staan en bij mij mag ze tot aan de rand van de lijst gaan.
Gelukkig zijn we het over belangrijke opvoedthema’s wel vaak snel eens en zie ik het alleen maar als een verrijking van onze relatie dat we elkaar nu ook als ouders meemaken. Ja, er is minder us-time maar het cliché is ook waar: je krijgt er zo veel voor terug.
Dus JW, op deze mooie verjaardag: Kiki had zich geen betere papa kunnen wensen.
2 reacties
Mooi geschreven Kristel!