Mijn bevallingsverhaal

Ja, ik weet het: het is toch echt al een hele tijd geleden dat ik bevallen ben. Waarom nu dan toch dit artikel met mijn bevallingsverhaal?

Om te beginnen las ik zelf toen ik zwanger was bevallingsverhalen van andere vrouwen. Wat mij toen opviel was dat je vaak verhalen las van bevallingen die niet goed gingen of die niet als prettig werden ervaren. Gelukkig lees je in diverse media ook steeds meer positieve verhalen en die van mij hoort daar ook in thuis.

En ja, ik heb er wel een hele tijd over nagedacht. Aan de ene kant is het natuurlijk een heel persoonlijk verhaal. Als ik bij de bushalte zou zitten, zou ik niet direct tegen een wildvreemde zeggen; ‘Joh, zal ik jouw mijn bevallingsverhaal eens vertellen?’ Toch is het natuurlijk een hele universele ervaring en als ik maar 1 vrouw kan helpen met mijn verhaal dan vind ik het al prima.

Goed, mijn bevallingsverhaal dus.

Het is in de nacht van 17 op 18 augustus als ik krampen voel in mijn buik. Ik heb nauwelijks voorweeën gehad tijdens de laatste fase van mijn zwangerschap maar nu bekruipt me toch het gevoel dat ‘het weleens begonnen zou kunnen zijn.’ Eindelijk. Ik ben inmiddels 5 dagen na de uitgerekende datum en het wachten zo beu. Al die goedbedoelde adviezen van ‘geniet er nog maar even nu het nog kan’, komen me de strot uit. Overigens zijn ze wel heel waar!

Joepie, weeën dus

Om Jan-Willem nog een rustige nacht te gunnen, installeer ik mezelf beneden op de bank. Ik zet een fijn muziekje op en brand een kaarsje en kom in een hele relaxte stemming. De weeën doen nog helemaal geen pijn en zijn prima te hebben. In de loop van de nacht worden ze wel wat sterker en komen ze ook regelmatiger maar echt gebeuren doet er niet veel. Ik heb afgesproken met de verloskundige dat ik mag bellen als ik een uur lang weeën heb met regelmatige tussenpozen. Ik besluit om dat nog niet te doen en te wachten tot het ochtend is. Laat haar ook maar slapen want er zal vast niet heel snel iets gebeuren.

Als Jan-Willem wakker wordt en de hele wereld weer een beetje begint te draaien, houden de weeën ineens op. Wat is dat nou? Nu voel ik me toch wel zwaar gefopt door die kleine. Ik was er zo aan toe en ik had er bijna zin in gekregen. Voor de zekerheid bel ik toch maar even met de verloskundige om vervolgens te horen dat zoiets wel vaker voorkomt. Het kan zomaar vandaag gebeuren maar ook nog een week duren.

Chagrijnig

Inmiddels ben ik strontchagrijnig. Ik ben al niet de geduldigste en  nu moet ik nog langer wachten. JW heeft zijn klant voor vandaag afgezegd om in ieder geval in de buurt te kunnen zijn. De dag verstrijkt tergend langzaam en er gebeurt he-le-maal niets.

Om een uur of 5 ’s middags vraag ik JW om lekker shoarma te gaan halen. Ik ben het beu, wil mijn kind en heb geen zin meer in gezond eten.

Lang leve de shoarma;-)

Vrij snel na het eten krijg ik weer krampen. Yeah right, ik laat me niet nog eens foppen. Dit is vast het effect van de shoarma. Misschien was dat toch wel niet zo slim. Maar al snel heb ik door dat het wel degelijk weeën zijn. En ze komen regelmatig en zijn wel wat heftiger dan die van afgelopen nacht. Ik durf nog niet te veel te hopen maar bel toch maar de verloskundige die er om 19.00 uur is. Ze onderzoekt me en meldt dat ik pas 1 centimeter ontsluiting heb. Dat vind ik op zich prima. Ik ben al lang blij dat het nu toch echt lijkt door te zetten. Met de verloskundige spreken we af dat ze rond een uur of 22 of 23 nog even langskomt om te kijken hoe het dan gaat. En zo bereid ik me voor op een lange avond en nacht.

1 centimeter ontsluiting per uur toch?

Ik heb namelijk gelezen dat de ontsluiting bij een eerste kind ongeveer 1 centimeter per uur gaat. En dus zal het wel nachtwerk worden. Als er al niks tegenzit en de weeën weer wegzakken.

Maar in plaats van wegzakken komt er al snel een weeënstorm over me heen. Met rugweeën ook nog eens. Ik voel me er echt door overvallen en tegen een uur of 21 raak ik zelfs een beetje in paniek. Als ik nu al niet meer weet waar ik het zoeken moet, hoe moet dat dan de rest van de nacht?

Toch maar naar het ziekenhuis dan?

Mijn grootste wens was om thuis te kunnen bevallen maar als ik deze pijn de hele nacht ga hebben, weet ik niet of ik dat wel red. En dus belt JW de verloskundige met het verzoek om eerder langs te komen om te overleggen of we misschien niet toch beter naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ik voel me een watje. Nou wilde ik zo graag thuis bevallen en als ik nog maar net begonnen ben, roep ik al om pijnbestrijding.

De verloskundige is er om 22 uur, 3 uur nadat ze voor het eerst geweest is. Vlak voor haar komst braken mijn vliezen en (naar ze me later vertelde) kon ze beneden in de deuropening al horen dat ik het echt zwaar had. Tussen twee heftige weeën door onderzoekt ze me en spreekt vervolgens de legendarisch woorden: ‘Kristel ik begreep van JW dat je eigenlijk toch naar het ziekenhuis wilt voor pijnbestrijding maar dat zou ik niet meer doen want je hebt al volledige ontsluiting.’ Zo’n mededeling is heel raar om te horen. Zeker als je op dat moment nog steeds denkt dat het nog uren gaat duren. Het kostte me dan ook echt wel een paar minuutjes om de knop om te zetten. Maar toen het besef kwam dat ik binnen niet al te lange tijd mijn meisje vast zou kunnen houden, werd de pijn ineens weer een stuk draaglijker. Ik stelde me niet aan. Dit waren niet zomaar ontsluitingsweeëen waar ik over piepte maar gewoon al hardcore persweeën. Logisch dat die pijn doen!

En toen ging alles ineens heel snel

Ik had dus al persdrang maar moest de weeën nog even weg blijven puffen. In allerijl haalde de verloskundige geholpen door Jan-Willem haar spullen uit de auto en ook de kraamverzorgster was er vrij vlot. Ik weet nog dat ik me ervoor schaamde dat ik mezelf pas fatsoenlijk aan haar kon voorstellen toen Kiki al geboren was haha.

Inmiddels was ik behoorlijk in mezelf gekeerd. Natuurlijk deed het pijn maar de wetenschap dat ik de eindstreep al naderde heeft me goed geholpen. De verloskundige bleef heel rustig. Ze zei nauwelijks iets, alleen af en toe ‘duwen, duwen, duwen’ bij het persen. Zelfs toen de batterij van de hartslagmeter het begaf bleef alles rustig en kalm. JW bleef me ook moed inpraten en mijn rug masseren. Ik kreeg alleen af en toe van de verloskundige en JW op mijn kop omdat ik steeds in mijn eigen hand beet. Ja sorry hoor. Ruilen?

Daar was ze dan

Na een uur persen hoorde ik de verloskundige ineens zeggen ‘Kristel kom eens met je handen’. Eerst drong het niet tot me door. Waar had ik mijn handen nou voor nodig? Maar net op tijd begreep ik het en in de laatste perswee kon ik Kiki zelf aanpakken. Daar was ze dan! Ik heb geloof ik minutenlang alleen maar ‘mijn meisje, mijn meisje’ gezegd. Ze keek meteen heel helder en nieuwsgierig uit haar ogen. We bleven elkaar maar aankijken. Alsof we elkaar al jaren kenden maar nu pas voor het eerst zagen.

Het fijne van thuis bevallen is dat ik na de bevalling meteen heerlijk onder mijn eigen douche kon. In tussentijd verschoonde de kraamverzorgster het bed en had Kiki haar eerste quality time met papa op zijn blote borst.

En zo werd dus om 23.33 Kiki geboren. Nog geen 5 uur na het begin van de bevalling. De verloskundige heeft later nog eens gegrapt dat als ik ooit een tweede zou willen ik dan meteen bij de eerste wee moet bellen.

Al met al kijk ik dus terug op een hele fijne bevalling. Laten we er geen doekjes om winden; natuurlijk doet bevallen pijn. Zeker met zo’n weeënstorm met rugweeën. Maar ik was in mijn eigen veilige omgeving met mensen die ik volledig vertrouwde en voor mijn gevoel hebben Kiki en ik op een bepaalde manier prima samengewerkt om haar geboren te laten worden.