De afgelopen weken was er op diverse media veel te doen over de documentaire Mijn dochter de vlogger. Precies rond die tijd begon Kiki er ineens over dat zij ook een YouTube-kanaal wil. Dat maakte dat ik de documentaire toch maar eens ben gaan bekijken. Mijn mening, en het antwoord op de vraag of Kiki een eigen kanaal mag, lees je hieronder.
Mijn dochter de vlogger
Deze 3LAB-documentaire werd laatst uitgezonden op NPO3. Ik had er op social media al veel over gelezen en hoorde dat er ook diverse andere programma’s aandacht aan besteedden. Na het lezen van alle buzz kreeg ik het gevoel dat het ging om kinderen die compleet door hun ouders uitgebuit werden. Maar om me echt een mening te kunnen vormen, heb ik de documentaire natuurlijk ook bekeken.
Ik ben niet bekend met veel kinderkanalen op YouTube
Ja, ik weet o.a. van De Bellinga’s, Meisje Djamilla en De Zoete Zusjes. Over die drie heb ik wisselende gevoelens. Meisje Djamilla vind ik vooral heel schreeuwerig, De Zoete Zusjes schattig en De Bellinga’s vind ik vooral opportunistisch. Een hele familie die van vloggen hun werk gemaakt heeft. Hmm, ik weet het niet. Daar hebben die kinderen niet om gevraagd. Maar vinden ze het wel leuk?
Hoe zit het dan met die mini-bloggers uit de documentaire?
De kinderen die in de documentaire gevolgd worden zijn respectievelijk 3 (!), 9 en 13 jaar. De eerste paar minuten vind ik het nog reuze meevallen. De ouders van de kinderen lijken begaan te zijn met de hobby van hun kind en ze daarin te willen motiveren. Tot zover niks mis mee. Dat hadden ze ook gedaan met paardrijden, turnen of voetbal waarschijnlijk.
Dan hoor ik de moeder van de 13-jarige zeggen dat ze haar dochter’s manager is. Jeetje, dat klinkt als werk. En niet alleen voor de moeder maar ook voor de dochter. Haar dochter staat op een meet & greet en wisselt daar op de automatische piloot omhelzingen uit met haar fans terwijl moeder wel eens even regelt dat er voldoende fans achter de hekken staan.
Vervolgens vertelt de vader van de 9-jarige dat hij 50 uur in de week werkt en ’s avonds en in het weekend met zijn dochter aan het vloggen is. Daar heeft hij natuurlijk niet altijd zin in ‘maar wat moet moet.’ Even later hoor en zie ik hem een functioneringsgesprek voeren met zijn dochter. Hij vraagt haar wat zij denkt dat ze kan doen om het aantal views te verhogen. Verder denkt deze vader dat vloggen tegenwoordig een opstapje is om actrice te worden. ‘En wie wil dat nu niet voor zijn kind?’ Nou, ik niet hoor.
De moeder van de 3-jarige werkt zelf als fotograaf. Achter de camera dus. Maar misschien heeft zij altijd de ambitie gehad om aan de andere kant te staan en projecteert ze dat nu op haar dochter. ‘Ja ze is nog maar jong, maar als ze straks op school zit, vlogt iedereen en dan heeft ze vast een voorsprong. Ehm, waarom heeft ze die voorsprong nodig?
En zo kom ik bij mijn eigen dilemma
Want laten we wel wezen: de YouTubers waar kinderen naar kijken zijn in zekere zin wel rolmodellen. Toen ik jong was spiegelde ik me aan de Dolly Dots. Ik wilde ook doen wat zij deden en zijn zoals zij. Al ben ik wel blij dat mijn ouders mij nooit ‘gestimuleerd’ hebben om daadwerkelijk een podium op te gaan. En andere kinderen zien misschien beroemde voetballers als rolmodel en willen ‘worden zoals zij’. Op zich is daar nog niet zo veel mis mee.
Maar waar houdt het ‘ach, het is toch leuk en onschuldig vermaak’ op? Wanneer overschrijd je als ouder de grens tussen motiveren en stimuleren of regelrecht pushen? Zodra resultaten meetbaar zijn en kinderen ergens goed in zijn, is dat natuurlijk al snel aan de orde. Kan je kind goed turnen en wordt het dit jaar 2e bij de clubkampioenschappen? Dan kan het volgend jaar misschien wel eerste worden. Hup hup, zet er maar een tandje bij op de training. En heeft je kind een onschuldig YouTube-kanaal waar alleen opa en oma op geabonneerd zijn? Dan is het toch wel leuk als er ineens ‘vreemde’ abonnees bijkomen met bijbehorende likes en views.
En dan heb ik het nog niet eens over de privacydiscussie
Want hoor je als ouder je kind in bescherming te nemen als hij of zij vlogs wil maken? Plaats je als ouder wel (al dan niet bewust) foto’s van je kind op social media en mag hij of zij dan niet zelf een onschuldig filmpje opnemen dat toch pas na jouw goedkeuring online komt (simpelweg omdat ze zelf nog niet kunnen uploaden misschien). En wat is dan een ‘onschuldig filmpje’?
En wat als je dermate veel abonnees en views hebt dat je daadwerkelijk geld kunt gaan verdienen aan een kanaal? Is het dan kinderarbeid om je kind producten aan te laten prijzen? Of op zijn minst toch wel echt werk in plaats van een hobby.,
Mijn dochter de vlogger: ik ben er dus nog niet helemaal uit.
Ja, Kiki is een kind van deze tijd en in deze tijd is YouTube nu eenmaal een belangrijke bron van vermaak. Om te kijken maar blijkbaar ook om zelf aan mee te doen.
Vooralsnog heb ik een soort laf compromis. We hebben namelijk wel een kanaal voor Kiki aangemaakt. En als zij zegt dat ze het leuk vindt om een vlog te maken van haar ontbijt (ik noem maar wat) dan vind ik het geen probleem om de camera voor haar te installeren.
Ik moet ook lachen om de manier waarop ze in de camera praat en hoe ze al precies weet hoe ze aan het einde moet vragen om likes en abonnees.
Maar tot nu toe hou ik haar wel voor dat het ’testfilmpjes’ zijn die op YouTube komen. Wat zij niet weet is dat de filmpjes niet openbaar zijn.
Prima tussenoplossing. Misschien verliest ze binnenkort haar interesse zoals het op deze leeftijd natuurlijk zo vaak met een hobby gebeurt. Maar misschien ook wel niet en dan zien we wel weer verder.
Maar wil iemand me alsjeblieft een knal verkopen als ik zo word als de ouders uit de docu? Dankjewel alvast 😉
Heb jij Mijn dochter de vlogger ook gezien? En zou jij je kind wel of niet toestaan om een eigen kanaal te hebben en te vloggen?
Volg mij ook op social media!
2 reacties
Oppervlakkig is inderdaad het goede woord. Ik zag ook helemaal niet dat die kinderen er zelf echt plezier in hadden. Op die docu Turn heeft iemand mij ook gewezen nadat ik een artikel geschreven had over het feit dat Kiki naar een turntalentenklasje mocht en wij dat niet wilden. Misschien moet ik die dan toch ook maar eens kijken.