Nou heb ik van zowat iedere blogger die ik zelf volg al wel een soortgelijk artikel als dit gelezen. Alleen mijn (of eigenlijk onze) eigen ervaringen tot nu toe heb ik nog niet gedeeld.
Tja, hoe doen wij het tot nu toe?
Ik denk een beetje zoals iedereen. We roeien met de riemen die we hebben en maken er het beste van. En ja, dat gaat de ene dag beter dan de andere. Maar dat zal voor de meeste mensen ook wel herkenbaar zijn.
Het is een tijd van paradoxen
Zo ben ik nog nooit zo blij geweest dat ik als freelancer zelf kan bepalen of en hoeveel ik werk. Dat komt nu met de kleuter thuis wel erg goed uit. Maar tegelijkertijd beangstigt dat me ook. Want wat als JW (of ikzelf) bijvoorbeeld ziek zou worden? Dan droogt ook onze inkomensstroom op.
Laatst overwoog ik om wat vriendinnetjes van Kiki uit te nodigen om schoolwerk te doen. Kinderen van wie de ouders wel veel moeten werken. Er wordt niet voor niks opgeroepen om elkaar te helpen toch? En of ik er nou 1 begeleid of 3 dat maakt niet zoveel uit. Maar ja, ik haal nu toch liever niemand in huis. Ouders in loondienst die ziek worden, hebben nog de ziektewet om op terug te vallen. Wij niet. En dus nemen we geen enkel risico. Maar dat voelt wel raar.
Verder heb ik erg veel behoefte om het thuis gezellig te maken. Poetsen, opruimen, klussen. Juist nu ik zoveel thuis ben is dat nog belangrijker. Normaal zorgt dat al voor rust in mijn hoofd maar nu helemaal. Maar het wilde plan om dan nu eindelijk maar eens de trap te gaan schilderen strandde al snel. Als ik ‘even pauze met een kopje koffie’ deze dagen al op mijn todo-lijst moet zetten, hoe moet ik dan in hemelsnaam een trap schilderen? En het huis schoon en opgeruimd houden met man, hond en kind de hele dag thuis? Think again! Dus hoewel ik daar meer behoefte aan heb dan ooit, is er tegelijkertijd minder gelegenheid voor dan ooit.
Verder zagen wij onze ouders en onze vrienden ook niet wekelijks. Dus de eerste paar weken merk je nog niet zo veel. Inmiddels zou ik toch best graag weer ergens een bakkie willen doen.
En moeten we die geboekte meivakantie op de camping in eigen land nu toch doen omdat we nu eenmaal betaald hebben en de campingeigenaar niet erg coulant is? Of kiezen we voor de zekere weg en blijven wij thuis?
Er valt me gelukkig wel veel mee …
Zo viel het mij op hoe snel je je aan kunt passen aan veranderende omstandigheden. Wij blijken daar best goed in te zijn. Beter dan ik dacht zelfs. Zo haalden we onze nieuwe caravan op in de wetenschap dat we hem waarschijnlijk de komende tijd niet kunnen gebruiken. Niet kunnen gebruiken? Nee joh, dan kamperen we toch om de beurt een nachtje met Kiki in de caravan op de oprit. Wij maken er gewoon zelf wel een feestje van.
En ook het lesgeven valt me mee. De eerste weken was er voor de kleuters nog niet veel vanuit school geregeld. Maar online kun je zo veel lesstof vinden dat ik daar heus wel raad mee wist. En rekenen kun je ook leren door een hinkelveld op de stoep te tekenen met krijt en in de vakken uitkomsten van sommen te zetten. Beweging en rekenen in een oefening!
Ik snap de opmerkingen van de juf op Kiki’s laatste rapport nu ook beter. Ik zie immers zelf dat ze gedemotiveerd raakt van de stof van groep 2 en gaat klieren omdat ze het te makkelijk vindt. En tegelijk is ze bij lesstof van groep 3 vaak bang het fout te doen. Dat is balanceren op een dun lijntje. En in die didactische vaardigheden ben ik natuurlijk ook niet getraind. Toch heb ik gek genoeg het idee dat ze nu misschien wel meer leert dan normaal in een paar weken op school.
Toen bekend werd dat de kappers dichtgingen, vond ik dat ook vreselijk. En nu denk ik, tja het is niet anders. Dan maar een keer (zeker voor mijn doen) langer haar met uitgroei. Vraag me trouwens over een week of drie nog eens hoe ik er dan over denk 😉
Anyway, wij zeggen iedere dag wel een keer tegen elkaar: Ach, we zijn gezond, hebben elkaar en hebben werk. Veel meer hebben we niet nodig. En dat is natuurlijk ook wel zo. In de basis zijn dat wel de belangrijkste dingen. En daar word je je in tijden als deze wel weer even goed bewust van. Maar dat neemt niet weg dat je al die andere dingen die het leven leuk maken (sociale contacten, lekker uit eten, tripjes, uitjes, op familiebezoek, gezellig winkelen zonder iets écht nodig te hebben) best kunt missen.
Maar er valt ook wel wat tegen …
Ik heb namelijk best wel wat nodig. En dat komt nu vaak in de knel. Als HSP’er ben ik ‘normaal’ al snel overprikkeld. Maar ‘normaal’ ben ik regelmatig alleen of kan ik iets buitenshuis gaan doen waardoor ik mijn hoofd leeg kan maken. En dat gaat nu niet. Ja, een rondje met de hond door de uiterwaard. In een gestolen uurtje als JW zich even met Kiki bezighoudt. Of ’s avonds een uurtje op de racefiets op de smart trainer fietsen. Maar de keren dat ik de neiging heb om tegen mijn huisgenoten te gillen ‘NU EVEN NIET!’ komen wel steeds vaker voor.
Onze rolverdeling was al vrij traditioneel maar voor mijn gevoel staan mijn dagen nu echt compleet in het teken van het faciliteren van JW en Kiki. Als JW maar gewoon door kan werken en als Kiki maar gewoon leert en vermaakt wordt, dan gaat het wel goed. Alleen vergeet ik mezelf daar natuurlijk wel in. Maar ook dat zal voor heel veel ouders nu wel gelden.
En zo modderen wij dus ook maar wat aan
Net als jij waarschijnlijk. Niemand is natuurlijk echt voorbereid op extreme omstandigheden. Ik kan me nog herinneren dat ik het eens met een vriendin had over opvoeding en welke vaardigheden belangrijk zijn voor een kind in de 21e eeuw. Ik was (en ben) van mening dat dat het vermogen is om je aan te passen aan veranderende omstandigheden. En daar lijk ik toch zomaar gelijk in te krijgen. En niet alleen voor kinderen 😉
En hoe gaat het met jou? Red jij je nog een beetje of komen de muren al op je af?
Volg mij ook op social media!
2 reacties
Precies! Het is eigenlijk constant schipperen met je tijd en energie en voor je gevoel kun je het bijna niet goed doen hè? Één troost: we zitten met heel veel in hetzelfde schuitje