Ik heb er een hekel aan en tegelijkertijd maak ik mezelf er ongetwijfeld ook wel eens schuldig aan. Ik heb het over een bijzonder irritante eigenschap die alleen moeders lijken te hebben. Wat vind ik van moeders die elkaar de maat nemen?
Een voorbeeld
Stel je de volgende situatie voor:
Je bent met je kind mee naar een speeldate. Zeker met peuters ga je als moeder zelf immers nog mee. Hartstikke leuk want het is meteen een mooie gelegenheid om met de andere moeder ervaringen uit te wisselen. En dan begint het.
‘Goh, mijn kind is nog steeds niet zindelijk.’ O, dat ging bij ons heel vlot, je moet gewoon dit of dat eens proberen.’
‘De juf op de peuterspeelzaal vond het zo knap dat mijn kind haar naam al kan schrijven.’ ‘Tja, verbazingwekkkend he wat die kleintjes al kunnen, die van mij willen ze al voortijdig op de basisschool laten beginnen.’
Het lijkt wel een strijd
Waar komt dat toch vandaan? Dat opbieden tegen elkaar. Dat wat jouw kind kan, kon mijn kind maanden geleden al. Dat gaat veel verder dan gewoon neutraal ervaringen uitwisselen. Het lijkt haast wel of er een sluimerende eeuwigdurende strijd is over wiens kind het knapst, liefst, slimst etc. is. Het lullige is dat er ook altijd een al dan niet bedekt oordeel in lijkt te zitten. Want als die van jou nog steeds niet tot 10 kan tellen, dan heb jij als moeder natuurlijk iets niet goed gedaan.
Ik denk altijd van mezelf dat ik heel autonoom en onafhankelijk ben in mijn opvoeding. En dat ik door out-of-the-box te denken soms tot verrassende opvoedkundige inzichten kom. Maar natuurlijk heb ik ook de wijsheid niet in pacht en probeer ik stiekem ook maar gewoon wat uit in de hoop dat het lukt. Kom op hé, ik doe dit ook voor het eerst.
Oordelen kunnen we goed he dames?
Toch oordelen moeders snel over elkaar. Ik las laatst in een onderzoek dat 90% van alle moeders oordeelt over andere moeders. Of het nu gaat om het corrigeren van het gedrag van een kind of het geven van borstvoeding of het gebruik van een draagdoek: oordelen kunnen we als de beste.
Volgens een ouderschapsexpert is dit een min of meer logisch moedermechanisme: moeders oordelen over anderen om zichzelf een beetje beter te voelen. En dat lijkt mij als bepaald geen ouderschapsexpert toch neerkomen op een uiting van onzekerheid.
Ik beken …
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er zelf ook wel eens aan meedoe. Natuurlijk ben je er niet bewust op uit maar als je een moeder steeds ziet tobben met een baby met krampjes dan denk je best wel eens ‘Joh, waarom probeer je nou niet eens die draagdoek?’ Maar ja, omdat dat jou goed geholpen heeft, wil dat nog niet zeggen … Anyway, je snapt mijn punt.
Nou zijn er heel veel dingen in het leven die mensen anders aanpakken dan ik. En als ik over al die dingen een oordeel zou moeten of willen hebben, had ik geen leven meer. Ik ben zelfs opgevoed met het gezegde ‘leven en laten leven’. En als dat soms niet genoeg was, kreeg ik er nog een spreekwoord achteraan over de splinter in andermans oog wel zien maar niet de balk in je eigen oog.
Zullen we elkaar helpen in plaats van de put in praten?
Zullen we nou eens wat meer accepteren dat we het allemaal niet weten? En dat we allemaal maar wat doen? En dus regelmatig onzeker zijn of we het allemaal wel ‘goed’ doen? En als we elkaar dan eens oprecht helpen in plaats van meteen met een weerwoord komen over hoe jouw kind dat allemaal wel kan, doet of weet. Deal?
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.