Annie M.G. Schmidt-dag. En het gedicht waar ik altijd om moet huilen.

Morgen is het Annie M.G. Schmidt-dag. Zo’n groot dichteres en schrijfster verdient natuurlijk ook haar eigen dag. Daarom besteed ik er ook hier vandaag even aandacht aan. En vertel ik je om welk gedicht ik altijd moet huilen.

Wie kent haar niet?

‘Niemand’ lijkt me daarop het enige mogelijke antwoord. Ik zit me net af te vragen of de huidige generatie kinderen nog wel weet wie Annie M.G. Schmidt is (of was eigenlijk) maar ik lees Kiki ook nog steeds voor uit Jip en Janneke en Pluk van de Petteflet. Op zich is dat best bijzonder dat ik er 45 jaar geleden toch mee opgegroeid ben en mijn kind er een generatie later ook nog steeds van hoort.

Wat een oeuvre!

Ja zuster, nee zuster, Abeltje, Jip en Janneke, Het schaap Veronica, Wiplala, Beertje Pippeloentje, Ibbeltje, Minoes, Pluk van de Petteflet, Otje en dan vergeet ik er ongetwijfeld nog heel veel.

Toen ik een klein meisje was, hoorde ik mijn ouders al over Ja zuster, nee zuster. En ik me maar afvragen wie die zuster Klivia nou eigenlijk was 😉

Annie M.G. Schmidt: biografie

Een paar jaar geleden heb ik ook de biografie van Annejet van der Zijl gelezen. En dat is echt een aanrader. Annie had veel humor en moed, was behoorlijk eigenwijs (of eigenzinnig) en heeft ook wel aardig wat te verduren gehad in haar leven.

Aan een klein meisje

Een paar jaar geleden stuitte ik eens op dit gedicht. Toen zat ik misschien nog wel onder de zwangerschaphormonen, maar nog steeds als ik dit gedicht lees, moet ik huilen. Het omschrijft voor mij zo ontzettend mooi de dingen waar je je kind allemaal graag voor zou willen behoeden.

Het gedicht heet ‘Aan een klein meisje’ en komt uit ‘En wat dan nog?’ uit 1950.

Dit is het land waar grote mensen wonen
Je hoeft er nog niet in: het is er boos
Er zijn geen feeen meer, er zijn hormonen
En altijd is er weer wat anders loos

En in dit land zijn alle avonturen
Hetzelfde, van een man en van een vrouw
En achter elke muur zijn andere muren
En nooit een eenhoorn of een bietebauw

En alle dingen hebben hier twee kanten
En alle teddyberen zijn hier dood
En boze stukken staan in boze kranten
En dat doen boze mannen voor hun brood

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
En de soldaten zijn niet meer van tin
Dit is een land waar grote mensen wonen
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

Bewaar jij goede herinneringen aan Annie M.G. Schmidt? Laat het me weten!