Sinds 2 maanden is Kiki zindelijk. Ja, dat is vrij laat. En inderdaad werd ik daar op een gegeven moment best wat nerveus van. De basisschool komt er immers aan en dan moeten ze … anyway, je snapt me. Wij hebben echt van alles geprobeerd. En ik moet toegeven dat er maar 1 ding is dat echt geholpen heeft.
Met goede moed begonnen
Rond een jaar of twee had Kiki al best interesse in het fenomeen wc. Ze wilde met ons mee en dat vond ze allemaal reuze interessant. Daarom had ik goede moed dat als we het een beetje zouden motiveren (neehee, niet pushen) dat ze dan best weleens snel zindelijk zou kunnen zijn.
Ups en downs
Toch had ik daar blijkbaar iets te simpel over gedacht. Zeker, we hebben het vooral het afgelopen jaar een aantal keer geprobeerd. Luier uit. Oeps, plasjes op de grond. Luier maar weer aan. Belonen dan? Hele stickervellen hingen er op de wc en bij het potje. En als de lol van het stickervel uitgewerkt was, stapten we over op een magneetbord. Alle magneetjes op? Dan mocht er een klein cadeautje uitgezocht worden.
Maar na iedere opleving van een dag of wat, volgde er weer een terugval. En steeds hadden wij het idee dat ze het best wel snapte maar dat ze er gewoon geen zin in had. Zeker toen ze op een gegeven ogenblik gewoon naast me kwam staan en stoïcijns in mijn oor fluisterde ‘Mam ik sta te plassen.’ Gek werd ik ervan. Daar kwam nog eens bij dat Kiki eigenlijk in alles vrij snel was. Waarom met zindelijk worden dan niet?
Toevallig las ik rond Kiki’s tweede jaar ook eens iets over Baby Zindelijkheids Communicatie. Dat klonk allemaal best logisch. In niet-westerse landen hebben ze vaak geen luiers en zijn kinderen ook veel sneller zindelijk. Maar toen ik me aanmeldde voor een Facebook-groep over BZC las ik daar berichten van mensen die hun kind ruim voor het eerste jaar al zindelijk hadden. Toen durfde ik me natuurlijk niet meer in de discussie te mengen.
Alles geprobeerd
En zo hebben we dus van alles geprobeerd. Ik heb er zelf boeken over gelezen, we hebben haar verhaaltjes over potjes voorgelezen, de stickers en andere motivatiemiddelen kregen we niet aangesleept en we hebben ook een paar verschillende potjes en brilopzetten geprobeerd.
Maar Kiki had er geen zin in. Zelfs sociale druk hielp niet. Als we aangaven dat vriendjes en vriendinnetjes ‘al lang’ zonder luier waren, haalde ze gewoon haar schouders op en zei ‘Maar ik hou hem lekker aan.’
Komt vanzelf …
Als je met andere mensen over de zindelijkheidstraining sprak, zei iedereen altijd: ‘Het komt vanzelf. Als ze eraan toe is, gaat ze heus wel op de wc plassen.’ En hoewel je verstandelijk echt wel weet dat het zo werkt, heb je er zo weinig aan op dat moment.
Ik kreeg er zelfs een beetje dezelfde irritatie van als aan het einde van mijn zwangerschap. Toen was ik het wachten zo beu maar zei iedereen ‘Geniet er nog maar even van nu het nog kan, straks krijg je het al druk genoeg.’ Achteraf gezien is dat natuurlijk een waarheid als een koe maar op zo’n moment Wil Je Niet Wachten En Er Nog Even Van Genieten!
En het kwam vanzelf
Half mei was ik een paar dagen in Engeland toen JW met Kiki bij het buurmeisje ging spelen. Zij is een jaar jonger dan Kiki en was al een tijdje zindelijk. En daar was het ineens of er een knop omging. Het buurmeisje moest plassen, vroeg of Kiki mee wilde en vanaf dat moment wilde Kiki ook plassen op de wc. Snap je dat nou? Wel gaven we haar na ieder geslaagd plasje een snoepje maar ook die incentive hadden we eerder al eens zonder resultaat geprobeerd. Dus zonder zelf iets anders te doen dan we steeds al gedaan hadden, wilde ze nu ineens wel. Blijkbaar klopt het dus toch dat die knop ineens om kan gaan.
Geduld is dus toch het recept
Tot nu toe had ik me nog nooit ergens druk om gemaakt als het om Kiki’s opvoeding of ontwikkeling ging. Als ze eens een periode slecht sliep of niet wilde eten bijvoorbeeld had ik altijd een soort basisvertrouwen dat het wel goed zou komen. Maar nu met de zindelijkheidstraining heb ik ‘m voor het eerst wel een beetje geknepen. En dat bleek dus achteraf niet nodig want inderdaad: het kwam vanzelf. Ik heb nog vaak moeten denken aan de uitspraak die ik tijdens mijn coachopleiding leerde ‘Gras groeit niet harder door er aan te trekken.’ Achteraf voelde ik me dus best suf dat ik niet opnieuw vertrouwen in haar heb gehad en in het feit dat het allemaal wel goed zou komen. Maar ja, da’s achteraf.
PS
Ter bemoediging voor ouders bij wie het misschien ook wat langer duurt: het voordeel van later zindelijk zijn is dat het dan wel vaak meteen helemaal goed gaat. Kiki was (op wat kleine ongelukjes na) namelijk meteen dag en nacht zindelijk en poepte ook direct op de wc. Dat dan weer wel 😉
Heb jij zo’n zelfde ervaring gehad of andere tips die ouders kunnen helpen? Deel ze gerust!
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.