Sinds kort zit Kiki op zwemles. Gelukkig vindt ze het hartstikke leuk. Maar ik ben er stiekem wel blij om dat dit een activiteit is die JW en Kiki samen doen. Ik heb het namelijk niet zo op zwemles. En daar zit natuurlijk een verhaal aan vast.
Bijna verdronken. Nou ja …
Toen ik een dreumes was, ging ik eens met mijn ouders en peetouders op vakantie naar Noordwijk. Nou weet ik dit hele verhaal alleen van horen zeggen maar daarover zo meer. Goed, wij waren dus aan zee en ik liep op mijn nog wat onwankele beentjes met rubberlaarsjes aan door de branding. Op dat moment kwam er golf aan (dat heb je in de branding) die mij volgens de overlevering meesleurde. En toen verdronk ik bijna.
Persoonlijk denk ik dat ik inderdaad door de golf uit mijn evenwicht gebracht ben en onderuit gegaan ben waardoor ik op zijn minst een nat pak heb opgelopen. Ik denk dat de beschrijving ‘bijna verdronken’ zwaar overtrokken is. Maar in de loop der jaren neemt zo’n verhaal soms mythische proporties aan.
Watervrees verklaard
Vooral als je het koppelt aan de vreselijke watervrees die ik mijn hele jeugd gehad heb. De verklaring voor die watervrees lag voor de hand: ik was immers eens ‘bijna verdronken’.
Hoe dan ook: ik was verschrikkelijk bang voor water. Tijdens het schoolzwemmen op de lagere school moest mijn vader vaak mee om de boel te sussen want ik schreeuwde werkelijk het hele zwembad bij elkaar. Ik voel nog die haak en ik herinner me ook nog de keer dat de zweminstructeur me maar gewoon in het diepe gooide. Hij zal het wel als een vorm van shocktherapie of zo bedoeld hebben maar het maakte mijn angst alleen maar groter.
Uiteindelijk heb ik op mijn twaalfde pas mijn A-diploma gehaald. Dankzij veel geduld van veel verschillende mensen. Stond ik daar met mijn ontluikend tienerlichaam tussen zesjarigen die een kop kleiner waren. Maar het is wel gelukt!
Geen hobby
Zwemmen is ook nooit een hobby van me geworden. Ik heb ook nooit goed leren zwemmen. De schoolslag lukt me nog wel maar daar is ook alles mee gezegd. Onder water zwemmen zal ik ook niet snel doen. Ik ben weleens een periode iedere week naar het zwembad geweest om baantjes te trekken. Dat doe je in het wedstrijdbad waar je aan het begin nog kunt staan maar waar het halverwege diep wordt. Eenmaal halverwege ga ik altijd harder zwemmen én zorg ik dat ik in de buurt van de ketting of de kant blijf. Brr.
Met Kiki zwemmen
Ik vond het dus ook best spannend toen we voor het eerst met Kiki gingen zwemmen. Het laatste wat ik wilde was natuurlijk mijn angst op haar projecteren. Daarom zijn we met haar al heel vroeg begonnen met baby- en peuterzwemmen. En nu volgt ze een zwemlestraject waarbij ze in kleine groepjes, met de juf in het (warme) water eerst spelenderwijs watervrij gemaakt worden. Soms ben ik er bijna jaloers op als ik dat zie. Had ik dat in mijn tijd maar gehad!
Gelukkig vindt Kiki zwemmen geweldig en heeft ze ook geen angst. Maar toen ter sprake kwam wie van ons tweeën met haar de zwemlessen zou gaan doen, waren we daar best snel uit 😉
Zwem jij graag? En iets anders: ik hoor van zoveel ouders dat ze zo’n hekel hebben aan de zwemlessen. Waar zit ‘m dat dan in?
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.