In de ruim 5 jaar die Kiki nu oud is, heb ik eigenlijk nog nooit echt zorgen om haar gehad. En ik realiseer me nu dat dat best bijzonder is. Maar de afgelopen tijd is daar wel wat in veranderd. Lees je mee?
Ach wat zijn zorgen?
Ja, kleine zorgjes, die had ik natuurlijk wel eens. Als ze ziek was. Of als er een vriendinnetje lelijk tegen haar had gedaan of andersom. Maar echt zorgen heb ik me nog nooit gemaakt. Kiki bleek altijd heel flexibel en overal heel makkelijk mee om te kunnen gaan. Toch is er nu iets veranderd. En dan heb ik het nog steeds niet over levensgrote zorgen. Wat dat betreft zal de uitspraak ‘kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen’ ook best kloppen.
Weer naar school
Begin September begon het schooljaar weer. Kiki had er superveel zin in. Logisch dachten wij want in groep 1 had ze het altijd prima naar haar zin gehad. Ze kreeg weliswaar een andere klas en 2 nieuwe juffen maar ach, ze is altijd zo flexibel, dat moet geen probleem opleveren. Dachten wij.
Dat liep dus even anders. Al vanaf de eerste week was het huilen bij het afscheid op school. Kiki huilen? In groep 1 huilde ze als het weekend begon, nu als ze naar school moest. Dat was wel even 180 graden anders. Verder vond ze het ‘saai mam’, ‘een makkie’, had ze iedere dag buikpijn en klaagde ze dat ze haar vriendjes van vorig jaar miste.
En toen kwam er ook nog een hond
Een week na het begin van het schooljaar kwam Linux bij ons. En hoewel we natuurlijk wisten dat een puppy opvoeden veel tijd en energie kost, viel het ons nog het meeste tegen hoe Kiki met de hond omging. Ja, we wisten dat ze door een eerdere slechte ervaring een hond wat spannend vond maar ze was er tegelijk toch ook gek op?
Man, man wat een spanning gaf dat die eerste weken. Aan het einde van week 2 zat ik huilend aan de keukentafel me afvragend waarom we in hemelsnaam een hond in huis gehaald hebben bij een kind dat dat toch al spannend vindt. Alleen een hond opvoeden prima. Of alleen een kind dat niet lekker in haar vel zat, ook prima. Maar allebei tegelijk bleek best even pittig.
Je gaat ook zoeken naar verklaringen om het op te kunnen lossen. Ach die eerste week op school was vast gewoon even wennen na 6 weken samen met mama en papa. En dat het vanaf week 2 ook nog niet top ging, kwam vast vanwege de komst van de hond.
Dus op school ging het niet fijn en thuis ook al niet. Het ene moment tilde ik een kind van de bank naar de eettafel omdat ze bang was dat de hond tegen haar aan zou springen en het andere moment moest ik haar troosten omdat ze niet naar school wilde.
Waar staan we nu?
Inmiddels gaat het iets beter. We hebben met heel veel geduld Kiki steeds meer aan Linux laten wennen. Soms (vooral ’s ochtends, als ze thuiskomt na school en als Linux de ‘gekke 5 minuten’ heeft) vindt ze hem nog eng maar meestal knuffelt ze met hem en wil ze spelen en snoepjes geven.
En ook op school heb ik inmiddels een paar keer met de juf gesproken. Zij kent Kiki natuurlijk nog niet zo goed dus zij zag geen 180 graden ommezwaai. Maar het viel me wel op dat beide juffen heel alert reageren en echt hun best doen om mee te denken. Ze geven Kiki nu moeilijkere werkjes zodat ze meer uitgedaagd wordt.
Daar blijkt alleen ook weer een tegenhanger aan te zitten. Alle ‘leren’ is Kiki altijd heel goed af gegaan. Maar nu dingen moeilijker worden, lijkt ze ook wat meer faalangstig te zijn. Dat merken we met zwemles maar ook op school. Dus aan de ene kant vraagt ze om uitdaging en aan de andere kant vindt ze dat ook weer moeilijk.
Lastig hoor! Gelukkig zie ik bij vlagen weer ‘mijn eigen Kiki’. Maar ik begrijp nu ouders een stuk beter die ‘echte’ zorgen om hun kind hebben. want laten we wel wezen: dit zijn dan nog maar relatief kleine zorgen.
Al hielden ze mij de afgelopen weken behoorlijk bezig. Nee, een kind dat niet lekker in haar vel zit én een puppy in huis is niet echt goed voor je gemoedsrust. En in beide gevallen zal het best goed komen hoor. Maar even struggelen is het wel.
Herken jij iets in deze mom struggles?
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.