Van mijn zus kreeg ik eens een ‘kletspot‘. Dat is een glazen pot met allemaal leuk vormgegeven kaartjes erin met vragen erop. Op de pot staat:
Ouderwets gezellige tafelgesprekken.
Boeiende bekentenissen, verhalen van vroeger en hilariteit.
Het is dus bedoeld als leuk gezelschapsspel maar ik haal er ook bloginspiratie uit. Zoveel zelfs dat ik er wel een serie aan kan wijden: Uit de Kletspot. Vandaag beantwoord ik een van de vele leuke vragen:
Wat is het belangrijkste wat je van huis uit hebt meegekregen?
Kijk, dat vind ik dus een lastige vraag om te beantwoorden. Natuurlijk ben je je ervan bewust dat je een hele set waarden en normen van huis uit hebt meegekregen maar welke daarbinnen dan de belangrijkste is? ….
Een tijdje geleden heb ik eens een artikel gepubliceerd over normen en waarden en opvoedingsstijlen. Nu ik dat artikel eens nalees, springt er niet ineens iets heel erg uit. Het zou voor de hand liggen om iets te zeggen als: beleefdheid, fatsoensnormen, eerlijk zijn, zorgen voor anderen. Maar hoewel die zeker in mijn opvoeding belangrijk waren, krijg ik er nog geen aha-gevoel bij.
Ook verantwoordelijkheid nemen was bij ons thuis een belangrijke waarde. In de zin van ‘je bent (grotendeels) verantwoordelijk voor je eigen leven, dus maak er wat van’. Daarom ben ik waarschijnlijk ook zo allergisch voor mensen die altijd klagen over hun werk maar nooit iets anders zoeken. Of je doet er iets aan, of je stopt met klagen. Het leven is een feestje maar je moet wel zelf de slingers ophangen.
Dat gezegd hebbende komen er ineens nog 2 gezegdes bij me op:
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Of de meer positieve variant: Behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden.
en
Leven en laten leven.
Het kan natuurlijk komen dat dit nu sterk bij me naar boven komt vanwege de tijd waarin we leven. En dat bedoel ik niet in een groter geheel. Ik schrijf dit artikel namelijk in de weken voor Sinterklaas en de zwartepietendiscussie is weer flink losgebarsten. Zodra het woord Zwarte Piet valt, lijkt het wel alsof we tegenwoordig collectief een waas voor onze ogen krijgen. Met alles wat er gezegd en geschreven is, kun je er bijna niet meer mee wegkomen door te zeggen dat je er geen mening over hebt. Maar los van mijn inhoudelijke mening -die ik je hier zal besparen- vind ik het wel heel erg dat het blijkbaar soms zo ver gaat dat mensen elkaar fysiek te lijf moeten gaan. En ja, dat zijn de echte excessen natuurlijk maar sowieso merk je in het dagelijkse leven dat alles zo verhardt.
Een ander voorbeeld hiervan:
Een aantal jaren geleden begaf ik me dagelijks als forens op de snelweg in de spits. Nu ik dat niet meer zo vaak doe, valt het me pas op hoe het weggedrag van de meeste automobilisten verhard is. Vroeger verleende je iemand een gunst als je even inhield om iemand van rijbaan te laten veranderen. Tegenwoordig zien mensen het blijkbaar als een verworven recht dat ze nog net even achter die vrachtwagen vandaan vlak voor jouw auto kunnen invoegen. Er was toch ruimte? Ja, maar die ruimte was eigenlijk niet bedoeld om jou in te laten voegen maar om een veilige remweg over te houden. Pfft.
Misschien klink ik nu echt als een oud wijf maar als we collectief ‘leven en laten leven’ en ‘behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden’, nu eens wat vaker zouden toepassen. Wat zou er dan gebeuren?
Ik hoorde gisterenavond op tv iemand iets raaks zeggen over de zwartepietendiscussie. Zij zei: ‘Het gaat er niet om of iets wel of niet kwaad bedoeld is (Zwarte Piet zwart laten dus) maar om hoe het door de ander ervaren wordt. En daar zit iets in. Je kunt nog zo’n goede bedoelingen hebben, maar als je iemand ander kwetst, heb je aan die goede bedoelingen ook niet veel meer. Al zijn er natuurlijk mensen die zich stelselmatig overal gekwetst over voelen maar dat terzijde.
Ik probeer dus wel te leven volgens ‘leven en laten leven’. Ik laat dus soms wat extra ruimte voor een ander op de snelweg omdat ik dat zelf ook op prijs zou stellen. En ik laat die persoon in de supermarkt met maar 1 boodschap in het mandje gewoon even voorgaan op mijn volle kar. In een discussie luister ik en kan ik het weliswaar heel erg oneens zijn met de ander maar heb ik wel begrip voor andermans meningen.
Een kanttekening daarbij heb ik wel. Alles moet wel in redelijkheid gaan. Ik ben ook geen heilige namelijk. Als die aso-automobilist met 140 kilometer per uur nog net even voor mij over het verdrijvingsvlak wil, ga ik niet een extra gaatje creëren. En als iemand op Facebook niet inhoudelijk reageert op de zwartepietendiscussie maar enkel roeptoetert dat ‘hun eerst maar eens moeten gaan werken want hun krijgen al zo veel van onze regering’, dan heb je aan mij ook een slechte.
Nu ben ik benieuwd: Wat is het belangrijkste wat jij van huis uit hebt meegekregen?
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.