Over (g)een mening hebben, Romy Boomsma, feminisme en een zure column

Nou reageer ik niet zo vreselijk vaak direct op iets wat ik online tegenkom, maar gisterenavond stuitte ik toch op iets naars. Op Instagram zag ik dat Romy Boomsma reageerde op een column die een mevrouw op het platform me-to-we geschreven had en daar was me toch een stortvloed aan reacties op gekomen. Ik heb het artikel natuurlijk ook gelezen en zelfs na een onrustig nachtje slapen, laat het me nog niet los.

Wat was er aan de hand?

Voor wie haar niet kent, Romy Boomsma geeft – net zoals miljoenen andere mensen – regelmatig een inkijkje in haar dagelijks leven op Instagram. Haar dagelijks leven bestaat uit het verzorgen van haar twee kinderen die ze samen met haar man Arie Boomsma heeft. Nou ken ik haar natuurlijk niet persoonlijk maar ik volg haar graag omdat ik het prettig vind hoe beschouwend zij naar haar eigen leven kijkt en de keuzes die zij en Arie maken. Er zijn ongetwijfeld meer verschillen tussen haar en mij dan overeenkomsten maar wat we wel gemeen hebben is dat ik er in de eerste levensjaren van Kiki ook bewust voor gekozen heb om (voornamelijk) thuis te zijn.

Prima, ieder z’n ding, leven en laten leven en wat dies meer zij. Je kent het riedeltje.

Dat leven en laten leven is alleen niet besteed aan de 71-jarige Anna die op me-to-we een column schrijft met de titel “Selfies maken met je baby aan de borst, dat is geen moederschap.” Wie mij een beetje kent, weet dat de weinige haren die ik heb bij het lezen van zo’n titel al meteen rechtop gaan staan. Maar het wordt nog erger.

Het artikel

Eerst is het nodig om meneer Boomsma (zoals Anna het noemt) even te bashen:

meneer Boomsma, die vroeger veel deed met geloven en de EO en die nu nog steeds veel doet, maar dan voornamelijk met reclame maken, egotripperij en het daarmee verdienen van exorbitant veel geld.

De toon is gezet.

Vervolgens is ‘mevrouw Boomsma’ aan de beurt:

Zijn mevrouw Boomsma is erg mooi, ik zou ook wel van die prachtig vallende haren willen hebben op een doordeweekse dag, en zo’n glanzend perzikhuidje. Mevrouw Boomsma heeft twee kindjes, geen baan en gaat volstrekt op in de zorg voor die kindjes. Dat vindt zij namelijk een must: dat je als moeder volstrekt opgaat in het moederschap. Mevrouw Boomsma is een boegbeeld in de nieuwe moedercultus: de hedendaagse cultuur die vrouwen oplegt om perfecte moeders te zijn. 

Volgens deze Anna haalt Romy Boomsma haar grootste voldoening uit het geven van borstvoeding, het dragen van hun kind en het prediken van het belang van moeder-kind hechting. 

Persoonlijk vind ik het best knap dat je, van iemand die je alleen online kent, meent te weten waar deze persoon de grootste voldoening uit haalt. En dan dat ‘prediken’. Dat zal ongetwijfeld bedoeld zijn als grappige beeldspraak naar de achtergrond van Arie want Romy ‘predikt’ imho namelijk helemaal niets. Zoals ik eerder al zei: als er iemand op een pure en beschouwende manier over haar leven praat waarbij ze anderen volstrekt in hun waarde laat, dan is het Romy Boomsma wel.

En wat ik ook wel treffend vond: in een van de reacties op Instagram zag ik een psycholoog reageren op die zinsnede over het belang van moeder-kind hechting. Zij geeft aan dat dat nou juist hét belangrijkste is wat je je kind mee kunt geven. Dat weten de meeste moeders anno 2018 natuurlijk al lang maar misschien is dat aan Anna voorbijgegaan.

Maar goed, het hele artikel hangt van zurigheid en frustratie aan elkaar. Nog een paar van die tenenkrommende zinnen:

“Ik word heel pissig van mevrouw Boomsma.” >> Volg haar dan niet.

“…… sprak mevrouw Boomsma niet over de centen die er verdiend moeten worden om een gezin draaiende te houden. Om brood op de plank, een dak boven je hoofd en kleren aan je lijf te krijgen, om maar een paar dingen te noemen. Mevrouw Boomsma hoeft haar mooie hoofdje daar namelijk niet over te breken. Zij heeft meneer Boomsma die dat voor haar doet, omdat hij zijn zogenaamde geloof zo goed geëxploiteerd heeft.” >> Tikkeltje jaloers misschien?

“Als ik naar mijn dochter en haar vriendinnen kijk, zie ik vrouwen, moeders, die hun uiterste best doen. Die keihard moeten werken om hun gezin draaiende te houden… >> Zie je wel, jaloezie. >> Die goede en betrokken moeders zijn, ook al zijn ze niet altijd thuis om met hun baby’s te knuffelen en selfies te maken. Misschien wel betere moeders dan de moeders uit mijn tijd ooit waren , doordat ze zich veel meer bezighouden met de ontwikkeling en het welzijn van hun kinderen dan wij deden. Maar toch zijn ze allemaal onzeker en voelen ze zich falen. En dat is de schuld van mevrouw Boomsma en haar Instagramvriendinnen. >> Dus Romy predikt niet alleen een verwerpelijke moedercultus maar is er samen met haar ‘vriendinnen’ ook nog eens verantwoordelijk voor dat heel veel andere vrouwen voelen dat ze falen in hun moederschap. Daarmee dicht je iemand wel erg veel macht toe en bovendien zegt dat meer over de onzekerheid van die vrouwen dan over de invloed van Romy  >> Voor mijn part blijven die vrouwen de rest van hun leven koffie drinken en draagdoeken kopen van het geld van hun mannen. Niet wenselijk, wat mij betreft, maar ieder haar eigen keus. Maar dat die levensstijl vervolgens de maatstaf wordt waar iedere moeder zich aan moet meten, vind ik ronduit verwerpelijk. Dat is namelijk geen goed moederschap, dat is alleen maar privilege. En mevrouw Boomsma zou er goed doen om zich te realiseren dat dat misschien weliswaar lekker is, maar heus niet iets op om trots op te zijn.” >> Als ik al hele alinea’s moet gaan quoten dan snap je wel hoe hoog het zit en hoe verwerpelijk ik het vind.

Reacties

Er komen ontzettend veel reacties op de Instagram-post van Romy. 13 uur na het verschijnen hebben er al 560 mensen gereageerd. De meeste reacties zijn ‘pro-Romy’ en bedoeld om haar een hart onder de riem te steken. Wat ik heel goed begrijp btw.

Anna moet het behoorlijk ontgelden en de termen ‘zuurpruim’ en ‘oude heks’ zijn niet van de lucht.

Ook komen er veel reacties over de definitie van feminisme. Veel mensen zien feminisme niet zozeer als maatstaf om dan naast het moederschap maar te gaan werken maar juist als een verworvenheid dat je tegenwoordig als moeder veel meer de keuze hebt dan vroeger.

Ik heb ook een reactie gelezen van iemand die iets zei in de trant van ‘Tja, als je je levensstijl deelt via social media dan moet je ook tegen kritiek kunnen.’ Kritiek? Zo zou ik het artikel van Anna al niet eens meer noemen.

Wel of niet je mening geven?

Op die laatste reactie kwam natuurlijk ook weer veel respons. Iemand zei het heel treffend: waarom wil je überhaupt iemand die je niet eens kent bekritiseren? Doe je dat ook in real life als je een wildvreemde vrouw in het winkelcentrum tegenkomt? Ik hoor het de laatste tijd in mijn eigen omgeving ook steeds vaker ‘Ja, maar dat is nou eenmaal mijn mening en die mag ik toch geven?’ Uiteraard, maak van je hart geen moordkuil zou ik zeggen. Maar is het nou echt altijd nodig om ongevraagd een mening te geven? Kun je die niet gewoon eens voor je houden en simpelweg denken ‘Ach, leven en laten leven’. In de context van deze discussie vind ik het persoonlijk extra zuur omdat zoals ik al eerder schreef (twee keer volgens mij zelfs) dat Romy Boomsma juist helemaal niet ‘predikt’. Zij vertelt over de keuzes die zij maken en waarom ze die maken maar legt niemand iets op en wekt al helemaal niet de suggestie dat jij geen goede moeder zou zijn als jij het anders aanpakt.

Toch is het wel herkenbaar

Ik schreef eerder immers ook al eens een artikel over moeders die elkaar de maat nemen. De beeldspraak van een krabbenmand waarin de moeders de krabben zijn die zichzelf ten koste van de anderen uit de mand proberen te werken, vind ik wel treffend. Waarom respecteren we niet wat vaker elkaars keuzes en helpen we daar juist een ander mee? Want ieder moeder heeft onzekerheden. Of je nu Romy Boomsma heet met ‘prachtig vallende haren en een glanzend perzikhuidje’ of als je een onbekende Nederlandse moeder bent die zich drie slagen in de rondte werkt met een baan en een paar koters om toch minimaal een keer per jaar op vakantie te kunnen. Of zelfs om simpelweg gewoon de hypotheek te kunnen betalen en de dagelijkse boodschappen.

Maar ik heb het zelf ook meegemaakt in die eerste jaren van Kiki’s leven als ik zei dat ik thuis bleef voor haar. De opmerking die ik het meest hoorde was toch wel: ‘Nou, fijn dat je in een luxepositie zit waarin je dat kunt.’ En dat blijf ik soms toch nog wat raar vinden. Want hoewel ik me er heus wel van bewust ben dat dat bij sommige mensen echt niet kan, valt of staat ook veel met het maken van keuzes. Natuurlijk hadden wij het inderdaad met twee inkomens ook breder dan nu met een inkomen. Zelfs als dat ene inkomen heel behoorlijk is. Maar wat is wijsheid en wanneer doe je het goed? Dat zul je misschien wel nooit weten en in het gunstigste geval zeg je over 40 jaar als je kinderen al lang volwassen zijn ‘Ja, we hebben het goed gedaan.’ En tot die tijd maakt iedereen zijn eigen afwegingen en keuzes naar beste eer en geweten. Of je nou Romy Boomsma heeft of Anita Jansen. Of Anna. Maar die nemen we niet meer serieus.