Laatst las ik op het blog van Karen een interessant artikel over het combineren van werk, moederschap, huishouden, sociale contacten etc. Karen stelde zichzelf de vraag: ‘Voor wie doe ik het eigenlijk?’ Die vraag stellen veel moderne moeders zichzelf denk ik regelmatig. Ik dus ook. Vandaag neem ik je mee in mijn overwegingen.
Toen ik zwanger was
Tegen de tijd dat ik met zwangerschapsverlof ging (zo’n 3,5 jaar geleden) liep net mijn detacheringsopdracht bij een grote verzekeringsmaatschapij af. Dat kwam me dus wel goed uit. Eerst zou ik gaan genieten van mijn verlof, daarna van mijn baby en wat er daarna zou komen … geen idee. Ik heb indertijd alles bewust zo open gelaten. Ik had immers geen idee wat het krijgen van een kind met me zou doen. Misschien werd ik wel een ontzettende moederkloek en misschien vloog ik na een week alweer tegen het plafond omhoog.
Na mijn zwangerschapsverlof
Toen mijn verlof afgelopen was en ik inmiddels een beetje gewend was aan het moederschap, stelde ik mezelf de vraag: ‘Wat nu?’ Het moederen beviel me op zich wel. En ik wist dat ik deze fase maar een keer in mijn leven zou meemaken. Moest ik dus niet nog wat langer thuisblijven? Van de andere kant: ik miste het ook wel om nuttig te zijn voor anderen. Ik had toch niet voor niks gestudeerd. En een beetje intellectuele uitdaging was ook wel welkom.
Op Facebook deelde ik mijn twijfels. Wel werken, niet werken. Wat me opviel was dat veel vrouwen van mijn eigen leeftijd (40+ dus) zeiden: ‘Geniet er toch van, kinderen zijn groot voor je het weet.’ En veel vrouwen van rond de dertig reageerden met de opmerking dat ze zichzelf een leukere moeder vonden als ze ook een professionele carriere hadden. Voor allebei de standpunten is natuurlijk veel te zeggen.
Tegelijkertijd gierden er nog aardig wat hormonen door mijn lijf. Al dat detacheren en freelancen was weliswaar altijd heel leuk geweest maar werd het nu niet eens tijd om te gaan settelen op zakelijk gebied? Een ‘echte’ baan zoeken met collega’s waar ik gedurende langere tijd een band mee kon opbouwen.
En dus solliciteerde ik op een ‘echte’ baan
En ik werd nog snel aangenomen ook. Het was een baan met aardig wat verantwoordelijkheid, leuke collega’s en het was ook ‘maar’ 3 dagen per week. Kiki zat toen al 2 dagen per week op het kinderdagverblijf, JW zou 1 dag thuis zijn en ik 2 dagen. Dat klonk dus alles bij elkaar best ideaal.
Maar het beviel me niet
Niet alleen vond ik het lastig om ‘maar’ 3 dagen per week te werken terwijl ik bijna wel een fulltime verantwoordelijkheid had (of voelde). Maar de baan zelf beviel me ook niet. Het beeld dat ik tijdens de sollicitatieprocedure van het bedrijf had gekregen, bleek niet helemaal te kloppen met de werkelijkheid. En zo ging ik iedere dag met meer tegenzin de auto in. Het hielp ook niet mee dat ik ongeveer 2,5 uur reistijd per dag had en dus nog bijna een werkdag in de week kwijt was aan reizen.
Ik herinner me nog een dag dat er wat was voorgevallen op mijn werk en ik me dezelfde vraag stelde als Karen die ik hierboven al noemde: ‘Voor wie doe ik het eigenlijk?’. Ik had er geen plezier in en thuis was een klein meisje dat mij veel harder nodig had dan mijn werkgever. En dus nam ik ontslag.
Alleen nog maar mama
En zo was ik dus ineens alleen maar mama. Hoewel dat natuurlijk ook best een drukke baan is 😉 Kiki bleef weliswaar 2 dagen op het kinderdagverblijf (goed voor haar sociale ontwikkeling) en ik zorgde ervoor dat thuis alles op rolletjes liep. JW was in die tijd ook vaak in het buitenland voor zijn werk dus eigenlijk kwam dat best goed uit. Ik hoefde me niet meer in allerlei bochten te wringen als Kiki eens ziek was en er kwam behoorlijk wat rust in ons gezin. Door de stabiele basis die ik thuis creëerde, kon JW veel leuke opdrachten aannemen en iedereen was tevreden. Als ik zin had, deed ik een freelance opdracht maar ik spande me niet heel erg in om acquisitie te doen.
Maar volgend jaar gaat Kiki naar school
Nou duurt dat nog wel tot na de zomervakantie maar toch ben ik er al behoorlijk mee bezig. Om te beginnen moet ik er nog niet aan denken dat ze straks zo veel weg is. Zij is er duidelijk al meer aan toe dan ik. Maar ook de vraag wat ik met mijn werk ga doen, wordt weer steeds actueler. En opnieuw kan ik het moeilijk inschatten. Natuurlijk: tijdens de schooluren heb ik mijn handen vrij om ‘iets’ te doen. Maar wat is dat ‘iets’ dan precies? Ga ik weer actiever met mijn bedrijf Kristaalhelder aan de slag of bouw ik Krispiratie verder uit tot een blog dat ook (meer) inkomsten genereert? Of ga ik misschien toch voor een wat eenvoudiger parttime baantje in de buurt? En wil ik Kiki na school wel zelf opvangen of kies ik voor buitenschoolse opvang?
Veel vragen dus en nog maar weinig antwoorden. Maar die komen vast wel. Dat is namelijk altijd nog gebeurd. Ik hou je op de hoogte van de ontwikkelingen.
Heb jij nog tips of sta je voor een zelfde soort dilemma? Laat het gerust weten in de reacties. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.
2 reacties
Dat heb ik inmiddels ook ervaren ja! Ik dacht echt dat ik meer tijd zou krijgen maar je hebt gelijk: naast het feit dat ik ook weer meer ben gaan werken, vraagt school en alles daaromheen ook aardig wat tijd.