Opa en Oma dag

Wie mijn site al langer volgt weet dat ik vaak aandacht besteed aan bijzondere dagen in het jaar. Vandaag is weer zo’n dag. Het is namelijk Opa en Oma dag. Opa’s en oma’s spelen vaak een grote rol in het leven van hun kleinkinderen. Eigenlijk is het dus ook niet meer dan logisch om daar af en toe even bij stil te staan.

Mijn eigen opa’s en oma’s

De eerste Opa en Oma dag dateert al van 1978. Jeetje, toen had ik zelf nog maar 2 grootouders. Mijn opa en oma van vaders kant heb ik namelijk nooit gekend. In mijn jeugd waren opa’s en oma’s echt oude mensen. Als ik de gemiddelde zestiger van nu vergelijk met de opa’s en oma’s uit mijn jeugd zit daar toch best veel verschil tussen.

Ik bewaar wel warme herinneringen aan mijn opa en oma. Vooral aan mijn oma want mijn opa was al vroeg, lang ziek. Ik kan me van hem nog herinneren dat we na afloop van een bezoekje soms een ‘grote gulden’ kregen voor in de spaarpot. Dat was dus de ouderwetse rijksdaalder.

Bij oma mochten mijn zus en ik vaak logeren. Dat was altijd groot feest. We sliepen samen in een tweepersoonsbed onder een stapel dekens (dekbedden waren er nog nauwelijks). Als we ’s nachts moesten plassen, deden we dat op een toiletemmer in oma’s slaapkamer want oma had alleen beneden in een koude bijkeuken een wc. Zo grappig dat het vooral dit soort kleine dingen zijn die je bijblijven. Mijn oma overleed uiteindelijk toen ik een jaar of 20 was.

Zonder kind geen grootouders

Vanaf die tijd heb ik heel lang niets met het fenomeen opa en oma te maken gehad. Mijn eigen ouders werden wel opa en oma van mijn neef en nicht. Dat was wel mooi om te zien maar aangezien wij zelf immers bewust kinderloos waren (ahum) hadden wij niks met opa en oma. De grootouders van JW heb ik overigens ook niet gekend.

En toen werden ze toch opa en oma

In de top 5 van mooiste momenten uit mijn leven staat wel het moment dat wij onze ouders vertelden dat ze uiteindelijk toch grootouders zouden worden van ons kind. Vooral bij mijn ouders was ik daar alleen wel ontzettend nerveus voor.

Op mijn verjaardag in 2013 hadden we beide ouderparen apart uitgenodigd. De eerste avond kwamen mijn ouders. Nadat zij mij een cadeautje hadden gegeven, gaf ik hun allebei een enveloppe met een foto. Daarop stonden 3 paar schoenen. Twee van onszelf en een paar babyschoentjes ertussen. Ze konden het nauwelijks geloven. Mijn vader moest wel wat traantjes wegpinken en zei alleen maar ‘het is toch niet waar’.

Een dag later herhaalde dit zich ongeveer op dezelfde manier bij mijn schoonouders. Mijn schoonzus liep qua zwangerschap een paar maanden op mij voor dus zij zouden al opa en oma worden. Ook zij waren ontzettend verbaasd maar heel blij. Schoonmoeder zei alleen maar steeds ‘ach wat mooi’.

En nu zijn ze dus allemaal al bijna 4 jaar grootouders. En dat doen ze prima. Ik kan aan mijn ouders wel duidelijk merken dat ze een stuk ouder zijn dan indertijd bij mijn neef en nicht maar dat is ook logisch. Ze zijn allemaal even gek met Kiki. De ene opa stoeit met haar terwijl oma juist graag voorleest en liedjes zingt. En de andere oma maakt het ene na het andere leuke jurkje terwijl opa een lekkere knuffelbeer is.

De rol van opa en oma

Het is dus prachtig om te zien hoe onze ouders hun rol als grootouders vervullen. Ze zijn duidelijk (althans mijn ouders) meer ontspannen dan indertijd bij ons maar ook dat is natuurlijk heel normaal. Het echte opvoeden doen wij natuurlijk zelf. Zij zijn er meer ter ondersteuning en voor de gezelligheid. Ik schreef ook al eens eerder dat wij principieel tegen het inzetten van grootouders als vaste oppas zijn maar daarom is het juist ook altijd een feest als er wel een keer bij opa en oma gelogeerd wordt of als ze een dagje langskomen.

Achteraf gezien is het jammer dat wij pas relatief laat aan een kind begonnen zijn (hoewel het behoorlijk veel meer voordelen dan nadelen heeft). Onze beide ouders zijn bijna zeventigers en hoewel ik hoop dat ze allemaal 100 worden, bekruipt me wel af en toe de angst dat Kiki straks niet veel actieve herinneringen aan haar grootouders heeft. Nou ja, dan moeten ze dus toch 100 worden. Ik hoop in ieder geval dat ze er nog heel lang voor Kiki en voor ons zullen zijn. Dus opa en oma: wij houden van jullie!