Die kop las ik onlangs op nu.nl. Uit een onderzoek van het ministerie van Volksgezondheid blijkt namelijk dat meer dan de helft van de vrouwen met een postnatale depressie het moeilijk vindt om daarover te praten.
Geen roze wolk?
Nou kan ik niet uit eigen ervaring over het onderwerp meepraten. Maar ik denk wel dat we die roze wolk waar je zogenaamd na de bevalling op zou ‘moeten’ zitten wat meer zouden kunnen relativeren. Ik had een superfijne bevalling en hele makkelijke start met Kiki maar ik kan niet zeggen dat ik op een roze wolk zat. Ja, natuurlijk was ik dolgelukkig dat ik mijn meisje eindelijk in mijn armen had. Maar ik voelde me ook alsof ik was overreden door een vrachtauto. En die kraamweek heb ik vooral als druk ervaren. Zelfs met het weinige bezoek dat wij bewust zo gepland hadden. Dan kwam er weer een verloskundige voor controle, dan iemand voor de hielprik. Tig keer per dag moest het kind aangelegd worden en als ik dan eindelijk even dacht dat er een rustmoment kwam of dat ik zelf even kon douchen, duurde dat nooit lang. En dan heb ik het nog niet over de hormonale veranderingen en de onzekerheid waar je als verse moeder toch mee te maken hebt.
Ik beschouw mezelf als een stabiel persoon die zich niet snel gek laat maken maar ik begrijp heel goed hoe je wel in een postnatale depressie terecht kunt komen. En ik zal daar dus ook niet snel over oordelen.
Slechte moeder?
Wat me aan het onderzoek dan ook verbaasde was dat veel moeders het blijkbaar niet durven melden dat ze depressief zijn omdat ze bang zijn een slechte moeder genoemd te worden. Uit de reacties bij het artikel bleek ook dat veel moeders zich niet serieus genomen voelden door bijvoorbeeld huisarts of consultatiebureau. Ook vinden ze het blijkbaar lastig om een ander met hun sores te belasten.
En dat vind ik alledrie best erg om te lezen. Over die eerste schreef ik al eens. Laten we nou eens ophouden met elkaar steeds de maat te nemen als moeders. Maar dat een zorgverlener je niet serieus neemt, lijkt me nog veel zorgwekkender. En dat je het lastig vindt om anderen om hulp te vragen, kan ik me dan weer wel goed voorstellen. Ik dop ook graag zoveel mogelijk mijn eigen boontjes. Maar het gezegde ‘it takes a village to raise a child’ is er natuurlijk ook niet voor niets.
Hoe helpen?
Heb jij zelf ooit een postnatale depressie gehad? Of misschien iemand in jouw omgeving? Laat dan weten hoe je zo’n moeder het beste kunt helpen. Laten we met elkaar die hele postnatale depressie gewoon wat meer bespreekbaar maken. Het is een begin. Toch?
Volg mij ook op social media!
Reageren staat uit.